Ostoja

Obecny skład:https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/4f/Ostoja_herb.svg/181px-Ostoja_herb.svg.png

  • Zastępowa: dh Nowak Joanna
  • podzastępowa dh. Rudnicka Weronika
  • proporcowa dh. Płachtij Małgorzata
  • dh. Wiktoria Karpińska
  • dh. Dalia Czekalska

Śpiewnik:

Wersja do druku (dwustronnie, 2 strony na A4)

O zastępie słów kilka:

Ostoja ( Mościc, Ostojczyk ) – polski herb szlachecki. Zawołanie: Ostoja.
„OSTOJA – Ród polski gadatliwy i zarozumiały.” Jan Długosz, Insignia
Opis herbu:
W polu czerwonym, między dwoma półksiężycami złotymi barkami ku sobie w pas, miecz o ostrzu srebrnym i jelcu złotym., w klejnocie pięć piór strusich

Legenda herbowa:

„Za panowania Bolesława Śmiałego (1058 – 1078) króla polskiego, gdy albowiem nieprzyjaciel wtargnął w granice polskie, wysłany przeciwko nim pułkownik, imieniem OSTOJA, w niewielkim ludzi do boju poczcie języka wziąwszy o zbliżającym się nieprzyjacielu, cicho się pod obóz podemknął i straż wyciął tak, że żaden z nich albo miecza, albo pętów nie uszedł. Jeden z pojmanych szukając łaski w swej niedoli u pomienionego Ostoi przyrzekł mu pod przysięgą, że mu miał dopomóc do większego zwycięstwa. Darowany tedy wolnością, prosto do swego obozu przypadł, tam nie wspominając o porażce swoich, jeszcze do tego nakłonił hetmana swego , że nowe posiłki straży pierwszej i daleko liczniejsze wysłał. O tych upewniony Ostoja, tak ich ze wszystkich oskoczył, że żaden szabli jego nie uszedł., dopiero z drugimi pobliższymi chorągwiami złączywszy się, nocą na obóz nieprzyjacielski uderzył, gdzie przestraszeni wszyscy, jedni pod miecz dostali, drudzy do pobliższych lasów, życie salwując, od goniących się i szukających poginęli. Za to tedy dzieło Ostoja i herbem tym nadany, i w znaczne dobra opatrzony, nawet i niewolnik, który mu do tego zwycięstwa dopomógł, tymże klejnotem i wolnością udarowany.”

Najwcześniejsze wzmianki:
Najstarszy zapis sądowy 1388.
Znane są pieczęcie średniowieczne: 1358 – Czcibor, dziekan poznański; 1370 – Jakub z Błociszewa, wojewoda lwowski; 1381 – Dobiesław z Koszyc, podsędek ziemski krakowski; 1456 – Jan Rokosz z Koszyc, sędzia ziemski krakowski; 1466 – przy akcie pokoju toruńskiego.

Dodaj komentarz